Op school wordt een lokaal ingericht waar de kinderen en iedereen die daar behoefte aan heeft afscheid van meester Henk kan nemen. Centraal staat een mooie foto van meester Henk, om hem heen staan bloemen en brandende kaarsen.Voor de foto liggen tekeningen, briefjes, een kaart en een opengeslagen condoleance boek. Schuin tegen de muur staat het gedicht dat meester Henk altijd voorlas met Kerstmis en verspreid in het lokaal staan tafeltjes waarop papier en kleurpotloden liggen.

Veel kinderen lopen graag even bij meester Henk binnen. De stapel tekeningen en brieven blijft groeien en er wordt veel in het condoleance boek geschreven. Sommige kinderen schrijven meester Henk meerdere keren: “meester, hier ben ik weer….” .

Zelf ken ik meester Henk niet goed, eigenlijk alleen van 'de glimlach naar elkaar' op de gang. Van 'fijne dag vandaag' en 'tot morgen'. Onze school is groot en Henk werkte in de andere vleugel van ons gebouw.

Ik leer meester Henk kennen. Nu hij overleden is, gaat hij als meester voor mij leven. Door het verdriet van sommige collega’s maar vooral door de tekeningen en teksten van de kinderen. Door te kijken en te lezen.

“je ben lief”

“je wordt een mooie engel”

“meester ben ik weer ik hoop dat je nu veilig bent je bent nu ster”

“zo liev ook al werd je soms gek door mij. je gaf nooit op en dat ik zo een grote mond had had ik liever niet had. Trannen wallen naar beneden de laatste keer dat ik u gesproken had was voor de herfst vakansie je zij me dat ik zo gegroeit was dat deed me wat. En kreeg ik te horen dat u dood was nouw ik kon wel dood vallen. U verdiende meer dan een grote mond van mij (hartje getekend) ik heb gwn geen woorden meer ……”

“wie vrolijkt mij nu op als ik boos ben”

“hij was de beste VOOR MIJ”

“wij strijden voor u, ons team kan niet meer STUK”

“hij was de beste om de kinderen te laaten leeren en om hun toekomst te laten verscheinen. Bij dezen zeg ik amen”

“lieve meester henk, jamer dat je dood bent ik hoop dat je een leuk leeven gehad”

Met elkaar, kinderen, collega’s, oud collega’s, ouders, laten we als afscheid witte ballonnen los op het schoolplein. Voor sommige leerlingen, ondanks de uitleg, een verwarrend moment. Ballonnen horen bij plezier, bij feest. Een leerling kijkt zelfs zoekend om zich heen en vraagt hard fluisterend waar het springkussen is. Een van mijn eigen leerlingen, Marco, maakt zich vooral veel zorgen om Caroline, ons enige meisje tussen veertien jongens. Caroline is erg fijn en klein gebouwd. Marco kijkt naar de heliumballonnen die tegen het plafond hangen. Als hij hoort dat ieder kind buiten een ballon krijgt loopt hij naar mij toe. “Juf, wil je goed op Caroline letten ? Ik ben bang dat ze wegwaait”. Ik zeg dat ik goed zal opletten en neem Caroline voor de zekerheid aan de hand.

Het plein is verandert in een witte ballonnenzee, de lievelingsmuziek van meester Henk wordt gespeeld en een gedicht wordt voorgelezen. Op het teken van de directeur laten we de ballonnen los. Ze vliegen rustig, zelfs langzaam weg, over de school heen de blauwe lucht in.

Het geheel emotioneert mij en ik denk: “Dag meester Henk, je wordt erg gemist, er wordt veel van je gehouden. Ik heb het gezien, ik heb het gelezen en ik voel het. Goede reis”.

Djamie Hillekens is leerkracht binnen het speciaal basisonderwijs in Almere. Dit schooljaar geeft ze les aan een groep 3 met kinderen van  6, 7 en 8 jaar. Ook is ze hechtingsdeskundige en moeder van een 16-jarige dochter.

© Nationale Onderwijsgids / Djamie Hillekens